ادم حوا

نامت چه بود؟ آدم.

فرزند؟ من را نه مادری نه پدری، بنویس اولین یتیم خلقت.

محل تولد؟ بهشت پاک.

اینك محل سكونت؟ زمین خاک.

آن چیست بر گرده نهادی؟ امانت است.

قدت؟ روزی چنان بلند كه همسایه خدا،اینك به قدر سایه بختم به روی خاک.

اعضاء خانواده؟ حوای خوب و پاک ، قابیل خشمناک ، هابیل زیر خاک.

روز تولدت؟ روز جمعه، به گمانم روز عشق.

رنگت؟ اینک فقط سیاه ، ز شرم چنان گناه.

چشمت؟ رنگی به رنگ بارش باران ، كه ببارد ز آسمان.

وزنت ؟ نه آنچنان سبک كه پرم در هوای دوست ،

نه آنچنان وزین كه نشینم بر این خاک.

جنست ؟ نیمی مرا ز خاک ، نیمی دگر خدا.

شغلت ؟ در كار كشت امیدم.

شاكی تو؟ خدا.

نام وكیل ؟ آن هم خدا.

جرمت؟ یك سیب از درخت وسوسه.

تنها همین ؟ همین.

حكمت؟ تبعید در زمین.

همدست در گناه؟ حوای آشنا.

ترسیده ای؟ كمی.

ز چه؟ كه شوم اسیر خاک.

آیا كسی به ملاقاتت آمده؟ بلی.

كه؟ گاهی فقط خدا.

داری گلایه ای؟ دیگر گلایه نه، ولی...

ولی چه ؟ حكمی چنین آن هم یك گناه!!؟

دلتنگ گشته ای ؟ زیاد.

برای كه ؟ تنها خدا.

آورده ای سند ؟ بلی.

چه ؟ دو قطره اشک.

داری تو ضامنی؟ بلی.

چه كسی ؟ تنها كسم خدا.

در آ خرین دفاع ؟ می خوانمش كه چنان اجابت كند دعا.